Het labyrinth

Midden op de vloer van de kathedraal ligt een labyrinth, zoals in meerdere kathedralen, o.a. die van Reims. Dat van Chartres is heel bekend, en een soort blauwdruk voor andere labyrinthen. Ik heb het nu voor de derde keer gelopen. De eerste keer met mijn studiegenoten. Die keer was het heel bijzonder om samen die weg te gaan, en te worden opgewacht door de anderen in het midden, en vervolgens zelf ook weer anderen op te wachten die na mij kwamen. Alsof je vanuit de geestelijke wereld de zielen opwachtte, of misschien juist op de aarde de zielen opwachtte die nieuw kwamen.
De tweede keer stond vooral in het teken van de liefde. We waren toen nog niet zo lang bij elkaar en nog zo hoopvol en verliefd.
Deze derde keer was heel anders. Ik was moe, had weinig geslapen, en had aanvankelijk moeite met de verbinding vinden, omdat ik alleen maar achter een klein kind aanliep...
Ik had Isolde in de doek (de Vatanai Solsbury, met het labyrinth ingeweven!), en na een paar minuten begon ze te huilen. Eerst was het labyrinth vol met mensen. Wij lopen hem steeds in een rituele pas: twee passen vooruit, één terug. Dat duurt veel mensen te lang, die dan achter ons blijven, wel of niet willen inhalen... plus dat krijsende kind! Binnen een minuut of tien was het hele labyrinth vrijwel leeg, terwijl het de hele dag propvol was!
Ondanks Isoldes geschreeuw deed het labyrinth toch zijn werk. Deze keer lukte het niet om het te zien als een 'levensweg' of een gang naar binnen. Ik kon wel geconcentreerd blijven , maar het was veel meer 'in het moment'. En toen realiseerde ik me dat dat is wat het leven nu is: in het moment zijn. Ravian komt niet meer terug: het is wat het is. Ik heb weinig tijd voor mezelf: het is wat het is. De anderen worden groot en gaan straks weg en gaan nooit meer in hun babyschoentjes passen: het is wat het is. Verdriet en soms ook voorzichtige vreugde: het is wat het is.
En toen kwam ik toch weer herboren uit het labyrinth.