Lente

Ik weet dat het nog midden in de winter is, maar toch... ik voel de lente in de lucht.
De aarde trekt, het trekt ergens in mijn borst. De lucht tintelt en voelt anders aan.
En ik voel ook anders aan.
Eergisteren was ik bijna alleen thuis, de meiden waren 'op avontuur', en Isolde sliep. Ik had een paar glazen wijn op, aanvankelijk tegen de hoofdpijn (zenuwpijn wordt bij mij vaak minder door een beetje alcohol), maar ik werd er alras vrolijker van. En ik had zin om te zingen.
Uiteindelijk heb ik staan zingen in mijn eentje, midden in de woonkamer. En ik hoefde niet eens te huilen! Het was eigenlijk alleen maar heerlijk.
Een langzame versie van Summertime, zittend op de rand van de piano, in het donker met alle lichten uit, alleen de straatlantaarns aan. Gillian Welch-liedjes.
Het wachten is op een vuur, ergens buiten. Om daar weer urenlang bij te zingen.