Vanochtend had ik weer een heerlijke lesdag.
De laatste tijd lijkt mijn liefde voor de euritmie weer helemaal opgebloeid. Na mijn afstuderen heb ik me een tijd lang vooral gestort op het leren lesgeven. Mijn eigen liefde voor mijn vak was wel een beetje weg. Daarna kwam de zwangerschap, toen ging Roef dood, waardoor ik van het prille moederschap meteen in de rouw plonsde. En mijn hele ontwikkeling een heel ander proces werd.
Een half jaar geleden zei Hans nog eens tegen me, wat ik helemaal niet leuk vond: "Het zou schelen als je ook eens over iets anders praatte dan over baby's."
Vanochtend realiseerde ik me dat ik haast niet meer over baby's praat. Opeens borrelt er van alles omhoog: over karma, over de kunst, over Licht en Duister, over de liefde voor de mensheid die ik zó moeilijk vind op te brengen, over duizend-en-één vragen... vooral vragen. En het is niet eens zo van belang de antwoorden te vinden, het gaat om het stellen van de juiste vragen, zoals Parsifal ook moest leren op zijn zoektocht naar de Graal. En elke dag zijn er weer nieuwe vragen.
Ook ben ik Ravian gaan 'voorlezen', het lezen van spirituele teksten met hem in gedachten. Natuurlijk kunnen de gestorvenen niet werkelijk in woorden meelezen, het gaat om het innerlijke beleven dat ik heb tijdens het lezen, de 'echo' die het gelezene in de eigen ziel opwekt, dat kan de gestorvene meebeleven (zegt Steiner...)
Maar sinds ik dat een tijdje doe, is hij ook veel dichter bij, lijkt het, en kon gisteren zoiets als dat briefje gebeuren.
Ik denk ook wel dat het weer opnieuw innerlijk verbinden met de euritmie zijn weerslag heeft op de kinderen.
Ik had vanochtend de kleuters en klas 1/2. We doen nu het sprookje 'Doornroosje'. Ik merk dat ik het weer zó leuk vind, en dat de kinderen ook helemaal in het verhaal stappen. Ze zijn zo open en enthousiast, ze bewegen zo teer en puur, de lichte voetjes, de armpjes geopend naar het licht. Dat wekt dan in mij zo'n vreugde op en ook liefde voor de kleine mensenkindertjes.
Een paar jaar geleden heb ik al bedacht: hoe moeilijk ik het ook kan hebben met de mensen, die zo lomp en dom kunnen zijn, zo bot in het verkeer, zo alleen maar voor RTL4 zittend... van kinderen heb ik maar hoogst, hoogst zelden een afkeer. Dus begin ik maar daar, in mijn geworstel rondom de liefde voor de mensen: bij de kinderen.
En vanochtend in de bus terug, bedacht ik opeens: die vreugde die me dit vandaag gaf, die gevoelens van liefde, dat moet ik teruggeven aan de geestelijke wereld. Hier, Ravian, deze innerlijke 'bloem', die is voor jou. En ook voor de wezens die meeweven aan het aardse leven. En ach, misschien ook gewoon voor de aarde zelf.
