Ik ben pas voor een Eurythmie-Tagung (conferentie) een week naar het Goetheanum in Dornach geweest.
Het was geweldig! Een week lang met allemaal euritmisten. De dag begon met een voordracht, dan zelf euritmie doen, middageten, weer euritmie doen, eten, en dan elke avond een voorstelling.
Ik had een vakgroep gekozen met veel pedagogie, omdat ik ook voor mijn werk ging. Achteraf vind ik dat ik te weinig kunstzinnigs heb gedaan, maar gelukkig wel een workshop met Margrethe Solstad, die vanaf nu de nieuwe artistiek leidster gaat worden van de Goetheanum Bühnegroep.
Wel veel geleerd, ook wat de pedagogie betreft, ik heb weer een heleboel nieuwe ideëen om in mijn lessen mee te nemen.
Daarnaast was het natuurlijk heerlijk om een week daar rond te lopen, zonder kinderen...
Ik had nooit eerder echt alleen gereisd, altijd met anderen. Ik had erg opgezien tegen de reis. Helemaal alleen naar Zwitserland...
Toen ik tijdens de heenreis midden in de nacht alleen naast de bus zat ergens bij Luxemburg, had ik ook even bijna een paniekaanval. Wat doe ik hier? Ik wil naar huis!
Maar de volgende ochtend scheen de zon in Basel, bleek er gewoon een trein naar Dornach te gaan, en liep ik binnen 7 minuten zonder zoeken tegen mijn logeeradres op.
Toen de Tagung ten einde was, moet ik nog twee dagen blijven omdat mijn bus pas op zondagavond terug ging. En toen besefte ik weer: ik houd ook niet van alleen reizen. Ik houd sowieso niet echt van alleen zijn. Een paar uur, dat vind ik lang genoeg. Ik heb niet voor niets een groot gezin. Ik wil met mensen samen zijn.
Maar deze week was ik samen met heel veel anderen. Sommigen gingen eerder naar huis, omdat ze het toch wel zwaar vonden... ik was helemaal uitgerust!
Geen boodschappen doen, geen lesgeven, niet koken en wassen en opruimen... Hoe verschillend kan dat toch zijn.
