Hans, Isolde en ik zijn van donderdag tot zondag naar Chartres geweest. Ik was er al voor de derde keer. De eerste keer op kunstreis van de euritmie-academie, daarna een keer alleen met hans, en nu met onze dochter. Het is voor mij toch een soort bedevaart. De allereerste keer dat ik de kathedraal zag, had ik er een enorme afkeer van. Bij het eerste binnentreden moest ik er meteen weer uit, en ik voelde zo'n grote boosheid en woede. Ik haatte dat grote, dominante ding dat op de plaats van de druidenbron gebouwd was. Maar in de loop der dagen ging ik enorm van hem houden. Uiteindelijk zijn alle wegen die oprecht naar het goddelijke leiden gelijkwaardig.
Als ik nu de beelden zie, of de torens zie opdoemen, voel ik vooral heel veel liefde voor de kathedraal en de mensen die hem gebouwd hebben, en alle mensen die in duizend jaar tijd hun hogere gedachten daar gebracht hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten