Sinds twee weken heb ik vioolles.
Ik heb eerder fluit, blokfluit, altblokfluit, piano en lier gespeeld (en een paar kampvuur-liedjes op de gitaar), maar ik zei altijd: "In een volgend leven ga ik viool spelen."
Toen iemand er één te koop had, heb ik zonder aarzelen gezegd: ja, IK.
Want het is ook te idioot... waarom wachten tot een volgend leven? Alleen maar omdat ik in dit leven waarschijnlijk toch nooit meer op het concertpodium kom te staan? Tenslotte kan ik met de euritmie op het podium, mochten daar mijn ambities liggen.
En toen had ik na drie weken zelf wat aan-rommelen ook een viooljuf gevonden. Een jong Russisch meisje, heel klein, maar stevig en doortastend. Ik heb alle vertrouwen in haar kunnen.
Ik vind het ontzettend leuk, en het gaat ook best vlug.
Het strijken, dat is echt oefenen, eindeloos veel oefenen. Als je scheef strijkt, gaat de toon knarsen, en dat geeft dat bekende 'kattengejank'. Maar als je recht strijkt, is dat geluid er binnen een paar weken uit.
Dus inmiddels oefen ik thuis op alle liedjes die ik kan bedenken, en doe keurig mijn strijkoefeningen. Zeker een uur per dag, meestal langer.
Ik heb het helemaal te pakken.
