Na twee weken in het bos zijn we weer thuis.
Het was heerlijk in het bos: zo vanuit het tuinhekje tussen de bomen. En wat voor bomen.. het Speulderbos schijnt één van de oudste bossen in het land te zijn.
Het was ook erg gemakkelijk daar te verdwalen: al op de eerste wandeling die ik met de meiden maakte, verdwaalden we. Maar dat was eigenlijk niet zo heel erg. Het was wel spannend. We waren op zoek naar de Toverberg, en die liet zich niet zo makkelijk vinden.
Normaal ben ik een bangerd, en durf ik niet alleen een bos in. Maar deze keer ben ik met de viool het bos in getrokken om boven op de grafheuvel te gaan spelen.
Hans kon het niet laten om een opmerking te maken als: en verder was er in de wijde omtrek niemand te zien? Goh, hoe zou dat nou komen...
Isolde vond het heerlijk om elke dag in de tuin te spelen. Er stond een struik met een rare bramensoort, ik ben de naam vergeten, maar het was iets Japans. Elke ochtend plukten we een bak bramen voor haar.
Ik had er nog weken kunnen blijven, elke dag het bos in, de wuivende bomen, bijna geen mensen... maar de tijd wacht voor niemand, zeggen ze.
