woensdag 31 augustus 2011

Wederom pa


Een tijdje terug schreef ik ook al eens over mijn vader... dat dat geen ideale relatie met een ideale vader was moge duidelijk zijn. Vandaag werd ik opgebeld door zijn begeleidster van de thuiszorg. Ze had hem overgedragen aan een instantie die zijn gespecialiseerd in het begeleiden van mensen met Korsakov. Dit ging haar kennis en verantwoordelijkheid te boven. Deze mevrouw heeft een aantal jaren heel veel voor mijn vader gedaan en mij altijd op de hoogte gehouden.
Ze zei dat ze dacht dat het niet lang meer zou duren. Hij eet nauwelijks, wordt erg mager, neemt medicijnen onwillig of niet in. Hij kan haast niet meer lopen. Volgens haar loopt het bij Korsakov-patiënten meestal af met een leverontsteking. Dan worden ze ziek, en overlijden. Zij verwachtte dat dat binnen een aantal weken zou gebeuren.

Ondanks dat ik altijd roep dat het eigenlijk wel een opluchting zal zijn, ben ik toch geschokt.
Inderdaad, het was moeilijk, dat hij soms twintig keer achter elkaar belde zodat ik de stekker uit de telefoon moest halen om niet te gaan gillen. Dat hij hetzelfde platte verhaal elke halve minuut herhaalde omdat hij geen geheugen meer heeft. Dat hij zichzelf vreselijk overschatte, alleen maar blufte en opschepte, geen enkel reëel zelfbeeld had, dat hij alle gaten in zijn geheugen opvulde met verzonnen verhalen of anders alleen maar herhaalde, herhaalde... maar dat is nou juist wat Korsakov is.

Ik geloof het ook nog niet. Net als bij een zwangerschap denk je soms: dit kind blijft écht geen drie weken meer zitten... die komt veel eerder. Maar dan blijft het uiteindelijk nog vier weken zitten. Dus misschien blijft mijn vader ook nog wel maanden leven. Maar uiteindelijk is het einde toch wel in zicht en voor hem hoop ik dat dat snel genoeg komt. Dat hij niet op een gesloten afdeling wordt opgesloten waar hij niet kan weglopen en niet kan drinken. Want dan wordt hij gek. Ik vind dat eigenlijk ook wreed.. een alcoholist die al 55 jaar drinkt verplicht laten afkicken terwijl hij toch al zowat dood is. Het gaat hem heus niet opeens redden en het heeft ook iets moraliserends. En als hij ook maar een beetje op mij lijkt wordt hij dan kwaad en dwars en lijdt hij daar vreselijk onder... ik kan ook niet tegen moraliserende betutteling.

En ik moet, samen met mijn zus, dan toch ook de crematie regelen.
Hij heeft daar natuurlijk al plannen voor liggen want hij is al tijden bezig met de dood. En dan wordt het een crematie zoals ik dat zelf nooit zou willen of willen doen. Dat vind ik zo moeilijk! Ik kan heel moeilijk tegen mijn gevoel ingaan, en zo slecht ergernissen terughouden. Niet omdat ik alles beter weet, maar omdat dat ingaat tegen mijn waarheidsgevoel en dat doet fysiek pijn, dan gaat mijn hart bonzen en raak ik bevangen door drift die ik niet kan beheersen en dan wil ik alleen maar weglopen. Bij de vorige onoprechte toespraak op een crematie zat ik ook te snuiven van drift. Maar die was dan nog van andere mensen.
Ik moet dus maar goed nadenken hoe ik, we, met mijn zussen, met naleving van zijn wensen, er toch iets van kan bakken dat voor mij ook juist aanvoelt. Want hij kan er nú wel zo over denken, maar wie weet, waarschijnlijk, als hij eenmaal dood IS, denkt hij er heel anders over.
En hoe ik hem ook vervloekt heb, straks zal ik natuurlijk toch spreuken voor hem zeggen en de verbinding met de andere wereld verzorgen, ook omdat niemand anders het zal doen op die manier, en god knows, ik heb weinig voor hem gedaan tijdens zijn leven.

maandag 8 augustus 2011

Behangen.



















De kamer die eerst van mij was, en later van Ramses, is nu van Jorinde.

Nou, behangen kunnen we.
Altijd een soort relatie-test.

Daarnaast de Verliefde Eend-blik.