Pa

Mijn vader is al sinds zijn jonge jaren alcoholist.
Toen mijn zussen en ik nog thuis woonden was dat al een ramp. Hij kon zo idioot doen dat we niemand mee naar huis wilden nemen. Hij was regelmatig agressief, bemoeide zich niet met de opvoeding, heeft mij jarenlang betast en begluurd. Ook toen al was hij een blaaskaak, een blufferd. We hebben daardoor geen goede band met hem.

Vlak voor Ravians geboorte heeft hij een zwaar auto-ongeluk gehad. Hij was dronken in een ravijn gereden. Daaraan heeft hij een hersenbeschadiging overgehouden, maar inmiddels is veel van de schade daarvan hersteld, behalve zijn geheugen. Maar inmiddels is duidelijk dat die geheugenschade nu door de drank veroorzaakt wordt: zijn thuiszorg-begeleidster is er van overtuigd dat hij Korsakov heeft. Maar hij wil het niet laten onderzoeken.

We maken al jaren de gekste dingen mee: hij heeft een man met zijn net gekochte wodka-fles tegen de vlakte geslagen. Hij ontsnapt uit een ziekenhuis met een gestolen rollator en loopt naar de slijterij en vervolgens naar huis, waar Eric hem dronken op de bank vond met zijn jas nog aan.

Maar inmiddels wordt het ook echt een grote last. Hij belt voortdurend op. Dan zegt hij: "Alles goed?"
"Wat denk je, pa, zou alles goed zijn?" zeg ik dan.
"Ja, haha, nee, alles goed dat kan natuurlijk niet, haha," en vervolgens verteld hij iets, wat dan ook, ongeveer acht keer achter elkaar. Alles gaat alleen maar over hem. Soms zeg ik minutenlang niets terug, maar dat hoeft ook niet, hij heeft dat niet eens door. Hij heeft een keiharde stem die door mijn ziel snijdt.
Jongste zus heeft al jaren helemaal geen contact, middelste zus neemt zo eens in het half jaar de telefoon op, en ik neem dan nog wel regelmatig op. Maar steeds vaker doe ik het niet. Dan belt hij, laat de beltoon het maximale aantal keren overgaan, belt meteen weer als ik niet opneem.
En dat dan op een dag nog rustig vier keer.
Het is een soort stalken, en ik word er steeds bozer om.
Ik neem nu al een week niet op, en ik denk dat hij wel 30 keer gebeld heeft in die week. Om van het geluid af te zijn haal ik de batterij uit de telefoon.

Als ik dan na een tijd toch opneem... het is toch wel zielig... kan ik na 10 minuten wel gillen.
Gék word ik er van. Ik heb wel wat anders aan mijn hoofd dan een lompe, grove dronkelap met de morele ontwikkeling van een rioolrat die alleen maar in zichzelf geinteresseerd is.
Natuurlijk is het triest, en kan iedereen dement worden, maar omdat hij vroeger ook al een afschuwelijke vader was, is er geen loyaliteit op grond van vroegere liefde.
Gezien hoe hij zich, zeker naar mij, vroeger gedragen heeft zou het niet zo gek zijn als ik hem nooit meer wilde zien. Maar ja, al die tussenliggende jaren heb ik ook contact met hem gehad, en ik vind het daarom raar om nu ineens boos te worden om iets dat al die jaren nooit besproken is.
Maar ik kan de man niet uitstaan.
En pas dacht ik voor het eerst, nadat hij tien keer achter elkaar had verteld dat hij hónderd zou worden, denk erom!... Ik wou dat hij dood was.
Ik moet er niet aan denken dat hij honderd wordt. Stel je voor, dan zit ik op mijn 75e nóg met die vent! Nou gaat dat ook niet gebeuren, want hij gaat rap achteruit. En het zal een ongelooflijke opluchting zijn als die man 'op zijn dooie rug ligt', zoals hij het zelf noemt.

En nog steeds, na best wel veel nadenken, kan ik gewoon niet begrijpen dat ik een kind van die man ben. Hoe heeft zo'n platvloers figuur, zonder hersens, zonder veel interesses, zonder smaak of esthetisch gevoel... nou een kind als ik kunnen krijgen? Ik snap er gewoon niks van.

Maar voorlopig is het een behoorlijk probleem. Hij heeft elke dag thuiszorg (godzijdank), en de gesprekken daarmee voer ik.
Ik denk ook wel eens: ik verbreek het contact. Het is niet mijn probleem dat hij zich dement heeft gedronken. En nog steeds doorgaat.
Maar dan stel ik me voor hoe hij altijd maar alleen zit en niemand heeft omdat iedereen hem vervelend vindt. Stel je voor dat hij zich ook ophangt omdat hij niets en niemand heeft behalve de drank. Hoe voel ik me dan?
Weegt de opluchting dan op tegen het schuldgevoel? Ik denk het wel, eigenlijk.