Briefje van de andere kant?

Het laatste jaar voor Ravian overleed, kon hij vaak heel boos op mij zijn. Natuurlijk besef ik ook dat een kind zich uitleeft op degene die het dichtste bij staat, en die je dus uit kunt schelden juist omdat je weet dat die altijd van je blijft houden.
Maar omdat het zo slecht is afgelopen, denk ik nog heel vaak aan zijn boze brief naar mij, en de dingen die hij gezegd heeft, dat hij me een vreselijk wijf vindt en dat soort dingen. Ik ben ook bang dat hij nu nog steeds boos op me is. Soms denk ik er aan dat ik zelf ooit door de poort van de dood ga, en dat hij dan aan de andere kant staat en kwaad is en me haat.
En natuurlijk weet ik dat hij, toen hij een sjaal op school maakte met letters er op, dat hij toen mijn naam er op maakte. En dat hij altijd naar huis wilde en het nergens anders langer dan een dag uithield, maar het gevoel is er toch.

Vandaag zocht ik iets in de kast waar alle papieren opgeborgen liggen.
Eerst vond ik een foto die ik niet meer kende, van Ravian als kleuter. Ach, wat een schattig kind was hij toch, met zijn lange blonde haartjes en tere gezichtje.
Daarna vond ik de boze brief, die ene hele boze brief.

Maar opeens fladderde er iets naar beneden:
Een heel klein briefje waar in Ravians handschrift op stond:
I love you.
Met een hartje er onder.