Zieke vader

Afgelopen week kwam mijn vader in het ziekenhuis terecht.
Het zag er erg slecht uit. Weliswaar zagen we het aankomen, maar het was toch nog een schok. Er was sprake van een acuut leverfalen, met vochtophoping in de buik (vier liter!), waardoor de darmen klem kwamen te zitten, er ontlasting naar boven kwam, in de maag, de nieren ermee stopten, het ammoniakgehalte in zijn bloed steeg en hij in een soort coma raakte.
De artsen gaven ons het advies toch echt nog even de dingen te zeggen die we hem echt wilden zeggen en familie op te trommelen, want de kans dat hij hier doorheen zou komen, was erg klein.

Na een paar dagen, waarbij we hem steeds zwakker zagen worden en eigenlijk alleen maar zagen slapen, knapte hij wonder boven wonder weer een beetje op. Niemand had het verwacht, maar de ouwe taaie deed zijn ogen weer open, ging langzaam weer een beetje praten, naast de sondevoeding weer een beetje zelf eten, al is het alleen nog maar vla, en begon ook meteen te mopperen.
Dat was wel even moeilijk.
Ik en mijn zus hebben heel wat met hem te stellen gehad de laatste jaren, zoals ik al eerder beschreven heb. Toen hij daar zo ziek en halfdood lag, voelde ik me erg schuldig. Ja, hij was onmógelijk, viel ons zó lastig, was zo veeleisend en dwingend en naar... het was ook niet vol te houden. Maar toen voelde ik me toch wel een erg slechte dochter. Uren heb ik aan dat bed gezeten. Steeds heen en weer, na het werk, na een crematie, 's avonds nog een keer... Op de slechtste dag heb ik uren met een boek naast zijn bed gezeten, en zodra hij wat beter werd, deed hij lelijk!
Ik moest en zou een pak melk voor hem gaan halen, hij wilde melk en wel nú.
"Pa, er is hier geen winkel in de buurt," zei ik, en bovendien had ik net door de storm gefietst om naar zijn huis te gaan, spullen te gaan zoeken die hij persé moest hebben, zoals een boek, en de thuiszorg een dossier te geven. En daarna naar dat ziekenhuis. Waar gewoon melk aanwezig is, dat komen ze rondbrengen op zo'n karretje.
Hij schold en eiste nog wat en was erg boos dat ik geen melk ging halen.
Daarna was het weer even op met mijn medelijden. Ik dacht echt: gódverdegodver, je bekijkt het maar een dag of wat. En ben twee dagen niet geweest.
Vandaag was hij wel veel liever, maar hij zeurt erg om drank. Ga nou een paar biertjes halen, ik heb zo'n zin in een biertje, ik verstop het wel in de kast, niemand merkt dat, ik ben nu toch beter genoeg om rustig een paar biertjes te drinken... En dan voel ik me zo harteloos dat ik het niet doe. Het kàn ook niet ,hij is echt nog steeds heel ziek en zwak, alles wat hij eet en drinkt moet opgeschreven en zijn lever is aan gort. Hij moet hierna nog tijden revalideren in een verpleeghuis, als hij niet alsnog overlijdt binnen afzienbare tijd. Maar hij is wel heel zielig.

En zowaar... toen ik zijn maatschappelijk werkster sprak, bleek dat hij gezegd had dat hij een dochter had 'waarop je kon bouwen'. Een paar keer had hij dat gezegd, en zijn waardering uitgesproken voor de zorg en aandacht. Het zou er niets toe moeten doen, maar het raakt me toch.
Hij heeft ook wel eens gezegd dat hij zo trots was toen ik sprak op Ravians begrafenis. Dat dat nou zijn dochter was, die dat deed... hoe kón ze dat!
In sommige opzichten blijf je altijd een kind, en wil je waardering van je ouders.. er is vaak weinig waardering gekomen, door de jaren heen, of het werd niet gezegd. Ik sta er van te kijken hoeveel het me toch doet. Je zou denken dat je daar toch overheen bent op een gegeven moment. Nee dus.

Op de foto baby Denise met pappa en mamma.