Toch nog.

Maandag begeleidde ik mijn vader naar een verpleeghuis.
De arts daar had meteen iets van: dit gaat niet goed. Hij gaf aan dat hij mijn vaders leven niet nog weken wilde rekken met veel moeite en geen uitzicht voor mijn vader dat het ooit beter zou gaan. Ik was het daar mee eens.

Dinsdag was hij al niet meer bij bewustzijn. Zijn lever werkte niet, en je zou als een gek kunnen gaan ontgiften, om hem bij bewustzijn te houden. Hij kreeg echter ook erge pijn. Hij heeft morfine gekregen en dormicon om hem in slaap te houden. Dinsdagavond werd ik geroepen, dat het slecht ging.

Ik ben daarna bij hem gebleven. De eerste nacht heeft mijn exman bij me geslapen, die mijn vader goed kende en ook steeds contact met hem heeft gehouden.
Mijn zus, die aanvankelijk niet wilde komen, kwam de volgende dag ook. Zij is alle daarop volgende dagen overdag geweest. Woensdagavond kwam mijn lieve Jan, die dag en nacht bij mij gebleven is, tot mijn vader uiteindelijk vrijdagmiddag overleed.

Wat is dat toch vreemd... bij de conceptie komt de ziel in het lichaam terecht, en blijft daar vervolgens muurvast in zitten tot de dood. En als je dan ziet wat er allemaal voor nodig is om er weer uit te komen! Organen weigerden, mijn vader dronk niet meer, kreeg hoge doseringen morfine en had al een slechte conditie...
Maar toen de uiteindelijke dood volgde, was het vreemd genoeg zo licht als een veertje... alsof je een zijden draadje doorknipte. Zo licht... als een veertje.

Wat ik ook zo bijzonder vond... op een gegeven moment heeft hij een dag lang van die ademstilstanden gehad. Soms was het 10, 15 seconden stil, en dan ademde hij weer in. Je komt de wereld in in golfbewegingen, een wee, rust, een wee, rust... en zo ga je er ook weer uit.

Als familie zijn we zoveel dichter bij elkaar gekomen. Dingen als vergeving leken niet meer zo van belang. Al de negatieve dingen die ik voelde over mijn vader... hij was een moeilijke man en de relatie lag gecompliceerd. In de laatste dagen heeft zich zoveel opgelost. Misschien dat het daarom zo lang duurde. Was dat nodig om van alles los te laten en door ons heen te laten gaan. Herinneringen, het besef dat hij op zijn onhandige manier heel veel om ons gaf...

Ik heb er nu ook echt vrede mee, gunde hem ook zo dat hij los mocht laten en zich bevrijden. Ik zie hem nu ook voortdurend voor me als jonge man. Dat was zijn ware zelf: donkere krullen, eigenwijs, beetje patserig. Niet de oude man.

wat wel bijzonder was: twee keer zaten we daar, terwijl opeens de deur van de kamer dichtsloeg.
Alsof iemand die een zet gaf.
Er was geen tocht, we hebben geprobeerd of we zelf de deur dicht konden slaan, maar dat kon helemaal niet. Met geen mogelijkheid kreeg je zélf voor elkaar dat de deur dicht sloeg. Het was dus niet na te bootsen. Maar toch sloeg hij twee keer achter elkaar dicht.
Mijn zus en ik zeiden allebei: dat is oma Bijl.
We weten het niet.